Και βέβαια θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο

Η σεναριολογία και οι επίμονες ερωτήσεις στον κυβερνητικό εκπρόσωπο για το κατά πόσον θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο είναι τόσο ανούσιες, όσο και τα μισόλογα με τα οποία απαντάει ο κ

. Γ. Πεταλωτής. Όσοι έχουν απορίες για το ποια πολιτική θα ασκεί η κυβέρνηση για τα επόμενα τρία χρόνια, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η χώρα μας, προκειμένου να πάρει 110 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ και να μπορεί με αυτά να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις.Η δανειακή αυτή σύμβαση έχει επικρατήσει να αποκαλείται από εχθρούς και φίλους μνημόνιο. Πρόκειται για ένα στρυφνό κείμενο 121 σελίδων, το οποίο όμως αξίζει να διαβάσει κανείς (βλ. σχετικά αρχεία), ώστε να έχει μία πλήρη εικόνα του τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον και σίγουρα μέχρι το 2013. Στη σελίδα 93 του εν λόγω κειμένου λοιπόν, αναγράφονται τα εξής: ο προϋπολογισμός του 2012 θα προβλέπει «μείωση της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα επιπροσθέτως του κανόνα της μίας πρόσληψης ανά πέντε συνταξιοδοτήσεις. Αυτό θα επιτρέψει την εξοικονόμηση 600 εκατομμυρίων ευρώ».

Ορισμένες παρατηρήσεις: α) Αν και το μέτρο των απολύσεων προβλέπεται για την μεθεπόμενη χρονιά στο Μνημόνιο, δεν αποκλείεται να εφαρμοστεί νωρίτερα, αλλά και σε μεγαλύτερη έκταση, με δεδομένο ότι η χώρα μας έπεσε έξω στους στόχους του 2010. β) Η λήψη του μέτρου μπορεί να αποφευχθεί αν η κυβέρνηση προτείνει άλλο μέτρο ισόποσης δημοσιονομικής επιρροής. Με την αγορά στεγνωμένη όμως, είναι αμφίβολο αν μπορούν να βρεθούν αυτά τα 600 εκατομμύρια. γ) Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η κυβέρνηση θα καταφέρει να αποφύγει τις απολύσεις μονίμων δημοσίων υπαλλήλων, ή υπαλλήλων ΔΕΚΟ και να αρκεστεί στους συμβασιούχους. Τα νούμερα όμως δεν βγαίνουν. Και οι αριθμοί, όπως γνωρίζουμε, είναι αμείλικτοι. Εξάλλου, το Ελληνικό Σύνταγμα

προβλέπει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι μόνιμοι για όσο υφίσταται η οργανική τους θέση. Με τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών του δημοσίου όμως, αλλά και με τις αποκρατικοποιήσεις, αυτές οι οργανικές θέσεις δεν θα υφίστανται πλέον. δ) Μία άλλη λύση που έχει προταθεί είναι να εφαρμοστεί η εβδομάδα τεσσάρων ημερών στο δημόσιο, με ανάλογες μειώσεις αποδοχών για όλους, ώστε να μη χάσει κανείς τη δουλειά του και να εξοικονομηθούν τα αναγκαία χρήματα. Είναι άλλωστε κάτι που δειλά-δειλά εφαρμόζεται στον ιδιωτικό τομέα.

Σε κάθε περίπτωση, η πλατεία Κλαυθμώνος θα γνωρίσει και πάλι πικρές «δόξες». Σημειώνεται τέλος, ότι από την τήρηση του Μνημονίου εξαρτάται η συνέχιση της δανειοδότησης της χώρας μας. Ήδη η Ιρλανδία και η Πορτογαλία αναγκάζονται να μας δανείζουν με χαμηλότερο επιτόκιο απ' ότι εκείνες δανείζονται και είναι βέβαιο ότι δεν έχουν καμία όρεξη να συνεχίσουν να το κάνουν, αν η Ελλάδα δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Ειδάλλως, η ροή των χρημάτων σταματά, η χώρα μας κηρύττει πτώχευση (όπως ελπίζουν ορισμένοι στην αριστερά) και η μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματός μας καταλήγει πολλαπλάσια από εκείνη που προβλέπει το Μνημόνιο.

Με άλλα λόγια, όποια κυβέρνηση και να υπάρχει, την ίδια συνταγή θα ακολουθήσει. Εκτός βέβαια και αν στο μεταξύ δούμε ένα big bang με ταυτόχρονη κατάρρευση όλων των περιφερειακών οικονομιών της ευρωζώνης, με απρόβλεπτες συνέπειες. Οψόμεθα...

πηγή:     Reporter.gr